प्रेस चौतारीलगायत संस्थाहरूले गरिरहेको तर्क के हो भने २००८ सालमा सत्यनारायण बहादुर श्रेष्ठले ‘नेपाल पत्रकार संघ’ गठन गरेका थिए । कृष्णप्रसाद भट्टराईले त्यही संस्थालाई ०१२ सालमा पुनर्गठन गरेका हुन् । यो तर्कलाई पुष्टि गर्न गृष्मबहादुर देवकोटाको ‘नेपालको छापाखाना र पत्रपत्रिकाको इतिहास’को एउटा पृष्ठको फोटो र श्रेष्ठकै अध्यक्षतामा २७ पुष ००९ मा बसेको पत्रकार संघको बैठकबारे गोरखापत्रमा छापिएको समाचारको कटिङ पेस गर्ने गरिएको छ 

वास्तवमा म मिडिया व्यवसायलाई व्यक्तिगत सफलताको रुपमा होइन, समाजलाई त्यसले के योगदान पुर्‍यायो भन्ने अर्थमा बुझ्छु । तर मानिसहरू यसलाई व्यक्तिगत सफलतासँग जोडेर हेर्छन् । मेरो सोच र आम बुझाईबीचको अन्तर नै यही हो । हामीले गरेको कामले समाजमा के कस्तो योगदान पुर्‍याउँछ भन्ने आधारमा हामीले सफलता/असफलतालाई हेर्नुपर्छ जस्तो मलाई लाग्छ ।

१८ वर्षअघि नेपालको समाचार थाहा पाउन पाठकसँग एकमात्र अनलाइन विकल्प थियो, ‘नेपाल न्युज डट कम’ । हाल बन्द भइसकेको यही वेबसाइटमा सरकारी गोरखापत्र र राइजिङ नेपालदेखि निजी पत्रिका कान्तिपुर र काठमाडौं पोस्ट अनि नाम चलेका सबै साप्ताहिक पत्रिका यसैमा पढ्न पाइन्थे । त्यसो त नेपाल न्युजले आफैंले समाचार पनि राख्ने गथ्र्यो तर त्यो अंग्रेजी भाषामा र एकदमै संक्षिप्त हुने गथ्र्यो । पछि त बीबीसी नेपालीदेखि लिएर एफएमहरूसमेत यसैमा सुन्न पाइने भयो । नेपालको अनलाइन न्युज ‘एग्रिगेटर’का रूपमा यो वेबसाइट रह्यो ।

यत्तिका माध्यमहरू छन्, तै पनि समाजमा अखबारको आफ्नै शानमान छ । बिहानै चियाको चुस्कीसँगै अखबार पढ्ने जमात उस्तै छ । हरेक दिन छापिने अखबार कस्ता कस्ता प्रक्रिया पार गरेर पाठकको हातसम्म पुग्छ भन्नेमा तपाईंको जिज्ञासा हुन सक्छ । हामीले यहाँ अन्नपुर्ण पोस्टको उत्पादनदेखि वितरणसम्मको त्यही प्रक्रियालाई सिलसिलेवार देखाउने जमर्को गरेका छौं ।

अन्य शक्तिशाली संस्थाजस्तै सोसाइटीबारे पनि मिडियामा त्यति चर्चा हुँदैन । तर सिद्धान्ततः सामाजिक संस्था जति शक्तिशाली हुन्छ सार्वजनिक हितको लागि उपयोगी बनाउन त्यसमाथि अनुगमन आवश्यक छ । सामान्यतः मिडियाले नगरेकोले सोसाइटीको अहिलेसम्मको ‘ट्रयाजेक्टोरी’ थाहा पाउन त्यति सजिलो छैन । तथापि अहिलेसम्मको काम कारवाही हेर्दा सोसाइटीले मिडिया उद्योगलाई परिपक्व बनाउन गर्नुपर्ने धेरै काम बाँकी छ ।